هدر باتس، استادیار سیاست و مدیریت بهداشت، اولین بار با الکساندر توماس آگوستا به عنوان دانشجوی کارشناسی ارشد در رشته بهداشت عمومی روبرو شد و در حین تحقیق در مورد مقاله ای در مورد سلامت سربازان آفریقایی-آمریکایی در جنگ داخلی با داستان او برخورد کرد. او بلافاصله مجذوب دستاوردهای آگوستا شد: اولین جراح سیاه پوست که در ارتش اتحادیه در طول جنگ داخلی مأموریت یافت و اولین استاد سیاه پوست پزشکی در ایالات متحده بود. با این حال، آگوستا تا حد زیادی فراموش شده بود.
در مدت زمانی که با داستان او آشنا شد، باتس چندین مقاله علمی در مورد آگوستا نوشت. داستان او در کتاب سال 2014 او به چشم می خورد پزشکی آفریقایی آمریکایی در واشنگتن دی سی: شفای پایتخت در دوران جنگ داخلی و در دوره میلمن در کلمبیا “داستان های ناگفته در بهداشت عمومی”. در 9 فوریه، باتس در دانشگاه تورنتو، جایی که آگوستا مدرک پزشکی خود را دریافت کرد، برای شناخت دیرهنگام میراث مهم خود خواهد بود.
آگوستا که در سال 1825 در نورفولک، ویرجینیا، مردی آزاد به دنیا آمد، خواندن را در خفا آموخت. در جوانی نزد معلمان خصوصی به تحصیل پزشکی پرداخت و در عین حال از آرایشگری امرار معاش کرد. او که به دلیل تبعیض از پذیرش در دانشکده های پزشکی در ایالات متحده محروم شد، به تورنتو نقل مکان کرد و در آنجا مدرک لیسانس پزشکی خود را (با افتخارات کامل) از کالج پزشکی ترینیتی دانشگاه تورنتو در سال 1856 دریافت کرد و تا سال 1862 به عنوان بیمارستان دانشگاه خدمت کرد. کارگردان
یک سال بعد، آگوستا به آبراهام لینکلن نامه نوشت و درخواست کمیسیون در ارتش اتحادیه کرد و در نهایت به درجه سرهنگ دوم رسید. پس از جنگ در دانشگاه هوارد به تدریس آناتومی پرداخت. او اولین سرباز آفریقایی-آمریکایی بود که در گورستان آرلینگتون به خاک سپرده شد، اما بارها مورد بدرفتاری و دستمزد کمتری از سوی ارتش قرار گرفت و از عضویت در واشنگتن دی سی، شعبه انجمن پزشکی آمریکا امتناع کرد.
آگوستا هم در کانادا و هم در ایالات متحده به طور برجسته با نژادپرستی مبارزه می‌کرد. به عنوان نمونه، در سال 1864، بیش از 90 سال قبل از تحریم اتوبوس مونتگومری، آگوستا از سوار شدن بر خودروی واگن برقی واشنگتن دی سی، طبق دستور راهبر، خودداری کرد. نامه های اعتراض آمیز آگوستا در مورد این حادثه احتمالاً به قانون منع تبعیض خودروهای خیابانی در منطقه کمک کرده است.
باتس می گوید: «دکتر. داستان آگوستا داستان عزم، صلابت و قدرت است. او هرگز تسلیم نشد. من مجذوب شجاعت او شده ام، اراده او برای پیگیری بی امان اهدافش، و اجازه ندادن چیزی مانعش شود. او درخشان و نجیب بود. از کار او در دانشگاه هوارد گرفته تا فعالیت‌های دفاعی و مبارزه برای عدالت نژادی، داستان او یکی از داستان‌هایی است که احساس می‌کردم لازم است هر چند وقت یک‌بار آن را بگویم و بگویم.»
در سال‌های اخیر، باتس و ناو پرساود، یکی از اعضای هیئت علمی دانشگاه تورنتو، برای حمایت از شناخت بیشتر آگوستا به نیروهای خود ملحق شده‌اند. مقاله ای در سال 2020 در مجله CMAJ میراث آگوستا و یک پزشک دیگر متولد قرن نوزدهم در دانشگاه تورنتو، سر ویلیام اوسلر، که در تورنتو آموزش دیده است، مقایسه می کند. اوسلر، که دیدگاه های نژادپرستانه اش به خوبی مستند شده است، ارزش گذاری شده است در حالی که آگوستا و دیگران مانند او نادیده گرفته شده اند.
در فوریه امسال، آگوستا بالاخره از دانشگاهی که او را آموزش داده است، به رسمیت شناخته می شود. باتس سخنرانی اصلی را در مراسمی که از لوح تقدیری به افتخار پزشک رونمایی می شود، ایراد خواهد کرد.
باتس می گوید: «وقتی افراد به قهرمانان جنگ داخلی فکر می کنند، دکتر الکساندر آگوستا یکی از اولین افرادی نیست که به ذهن می رسد. این به ما می گوید که شکاف هایی در یادگیری ما وجود دارد که غیرضروری، تاسف بار و مناسب نیستند. وقتی مردم داستان‌های کامل و کامل را نمی‌دانند، به تاریخ آسیب می‌زند. دکتر آگوستا برای همه ما معنی دارد. او نباید به گروه خاصی یا ماه خاصی از سال سقوط کند. همه ما باید داستان او را در تمام طول سال بگوییم.»