مردم بیش از هر زمان دیگری پس از ترک کشورهای خود به منظور زنده ماندن، معمولاً برای فرار از درگیری، خشونت و آزار و اذیت و همچنین از تأثیر تغییرات آب و هوایی، در موقعیت های مخاطره آمیزی زندگی می کنند.
طبق گزارش ژوئن آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد (UNHCR)، نزدیک به 90 میلیون نفر – تقریباً 1 نفر از هر 88 نفر در کره زمین – در سراسر جهان به اجبار آواره شده اند.
علاوه بر چالش‌هایی که آوارگان در سرزمین‌های خارجی با آن روبرو هستند، نیاز به اطمینان از تجهیز سیستم‌های بهداشتی به اندازه کافی برای ارائه مراقبت‌ها به آنها است. همانطور که مونت زرد، مدیر برنامه مهاجرت اجباری، توضیح می‌دهد، «در حالی که پاسخ‌های بهداشتی بشردوستانه معمولاً در اوایل هر شرایط اضطراری ظاهر می‌شوند، با گذشت زمان، با طولانی شدن جابجایی، سیستم‌های بهداشت ملی نقش مهمی را در پاسخ به نیازهای پناهندگان ایفا می‌کنند. و جمعیت های آواره.”
بر اساس مجموعه ای از گزارش هایی که اخیراً توسط کنسرسیومی از محققان منتشر شده است، در حالی که چالش انطباق با این خواسته های جدید بسیار زیاد است، به ویژه برای سیستم های بهداشتی در محیط های شکننده و کم درآمد، و نیازمند تلاش های جمعی و برنامه ریزی پیشرفته تر است، غیر قابل حل نیست. AUB، UniAndes، Georgetown و Brandeis، و توسط دانشکده بهداشت عمومی Mailman دانشگاه کلمبیا، با بودجه گروه بانک جهانی، UNHCR و UK Aid هدایت می شود.
گزارش اصلی – کنسرسیوم بانک جهانی: پرسش‌های بزرگ در جابجایی اجباری و سلامت – بر مراقبت‌های بهداشتی تمرکز دارد و مجموعه‌ای از یافته‌ها را ارائه می‌دهد که کشورها و دولت‌های آنها باید قبل از شروع چنین تلاشی در نظر بگیرند.
گروهی از کارشناسان – از جمله برخی از متخصصان درگیر در این مطالعات – در 7 دسامبر به صورت حضوری و آنلاین برای بحث در مورد این موضوع و یافته‌های میزبانی شده توسط برنامه میلمن در زمینه مهاجرت اجباری و بهداشت عمومی تشکیل جلسه خواهند داد.
از جمله یافته های کلیدی گزارش اصلی – که شامل مطالعات انجام شده در اردن، بنگلادش، کلمبیا و جمهوری دموکراتیک کنگو می شود – شامل برنامه ریزی بهتر، تقویت سیستم های مراقبت های بهداشتی، درک نیازهای جمعیت میزبان و آواره، ایجاد راه های بهتر برای پرداخت هزینه ها است. چنین تلاش هایی و استفاده از سرمایه انسانی جمعیت های آواره برای پر کردن شکاف های خدماتی در خدمات مراقبت های بهداشتی.
در میان درس‌های آموخته‌شده، گزارش چندین عامل را شناسایی کرد، از جمله: در دسترس بودن اطلاعات دقیق و به موقع جمعیت‌شناختی و اپیدمیولوژیک برای درک بهتر چه کسی در جمعیت‌های آواره و میزبان و پیش‌بینی و برنامه‌ریزی برای نیازهای آنها. رهبری بشردوستانه در مشورت نزدیک با بازیگران ملی، از جمله دولت؛ کاهش هزینه ها برای بهبود دسترسی به مراقبت های بهداشتی برای جمعیت آواره؛ و اهمیت حیاتی ترتیبات مالی که در سیاست‌هایی گنجانده شده‌اند که از تاب‌آوری طولانی‌مدت و خوداتکایی پناهندگان و جمعیت‌های آواره حمایت می‌کنند.
نویسندگان گزارش نتیجه می‌گیرند که با توجه به اینکه درگیری‌ها هیچ نشانه‌ای از کاهش نشان نمی‌دهند، و احتمالاً جابه‌جایی طولانی‌مدت در اینجا باقی می‌ماند، بسیار مهم است که به سلامت و رفاه پناهندگان و جمعیت‌های آواره در کنار جمعیت میزبانی که در کنار آنها زندگی می‌کنند فکر کنیم. با توجه به یکی از نتایج کلیدی، چالش این است که هیچ رویکرد یکسانی برای این نوع بحران وجود ندارد:
«رویکرد واحد یا واحد از سوی بازیگران بین‌المللی و ملی هرگز نمی‌تواند امیدوار باشد که تنوع زمینه‌های سیاسی و محدودیت‌های ظرفیت موجود در جوامع میزبان مختلف را تطبیق دهد.»
نویسندگان گزارش ها توضیح دادند که کلمبیا، بنگلادش، جمهوری دموکراتیک کنگو (DRC) و اردن به عنوان مطالعات موردی برای این تجزیه و تحلیل انتخاب شدند تا طیف گسترده ای از زمینه ها را که ممکن است در ارائه خدمات بهداشتی و تامین مالی نقش داشته باشند، ارزیابی کنند. . این انتخاب همچنین نشان دهنده تنوع مناطق جغرافیایی و سیاست های ملی متفاوت در قبال پناهندگان و جمعیت های آواره است و ملاحظات در دسترس بودن و امکان سنجی داده ها را در بر می گیرد.
کشور کوچک اردن سابقه طولانی در پذیرش پناهندگان دارد و تقریباً از هر پنج نفری که در این کشور زندگی می کنند، یک نفر پناهنده فلسطینی است. از زمان آغاز جنگ داخلی در سوریه در سال 2011، بیش از 1.4 میلیون پناهجو از این کشور به اردن گریخته اند که در حال حاضر میزبان بیش از 760000 پناهجوی ثبت شده از چندین کشور از جمله، اما نه محدود به، عراق و سوریه است. در حالی که اردن همچنان به پذیرش پناهندگان ادامه می دهد، افزایش سریع جمعیت منابع و زیرساخت های ملی را به چالش کشیده و الهام بخش رویکردهای نوآورانه در ساختارهای مالی بین المللی برای بحران های طولانی مدت بشردوستانه است.
در جنوب آسیا، جمهوری خلق بنگلادش نیز سابقه طولانی در میزبانی از جمعیت آواره دارد. بیش از یک میلیون روهینگیا از سال 1978 به دلیل آزار و اذیت در میانمار به بنگلادش گریخته اند – بیش از 744000 نفر بین سال های 2017 و 2018 – که اکنون میزبان حدود 925000 روهینگیایی آواره است. با توجه به اینکه بیش از 24 میلیون بنگلادشی زیر خط فقر زندگی می کنند و تغییرات آب و هوایی احتمالاً طوفان های فصلی و سیل را در این کشور کم ارتفاع تشدید می کند، بنگلادش وظیفه ایجاد یک پاسخ بشردوستانه را دارد که بتواند به نیازهای پناهندگان و اعضای جامعه میزبان پاسخ دهد.
در سال های اخیر، جمهوری دموکراتیک کنگو با یک سری درگیری های ملی و بین المللی مواجه شده است. این کشور در مجموع میزبان 5.5 میلیون آواره داخلی است که حدود 2.2 میلیون نفر به دلیل درگیری در سال 2020، عمدتاً در استان های شرقی از جمله شمال و جنوب کیوو آواره شده اند. این کشور از نرخ فقر بالایی برخوردار است و در معرض بهره برداری و استخراج منابع توسط نهادها و گروه های مسلح خارجی قرار گرفته است و سیستم مراقبت بهداشتی ملی را فاقد منابعی برای پاسخگویی به نیازهای اعضای جامعه آواره و میزبان می کند.
این مطالعه موردی در مورد کلمبیا بر دو بحران مهاجرت طولانی مدت همزمان متمرکز است: جابجایی اجباری داخلی – ناشی از خشونت و درگیری مسلحانه کلمبیا – و جابجایی خارجی از ونزوئلا. اگرچه بدون چالش نیست، اما تلاش‌های دولت کلمبیا برای ثبت نام و حمایت از افراد آواره داخلی، در کنار برنامه‌ریزی نسبتاً فراگیر با هدف رفع نیازهای ونزوئلایی‌ها، درس‌ها و رویکردهایی را ارائه می‌دهد که ممکن است در کشورهای مختلف و زمینه‌های مختلف قابل اجرا باشد.